Έρμη, παντέρμη Κρήτη,
πώς ορθοκυματίζει το κορμί σου
πώς λάμπουν τ’ ακρογιάλια σου
και τα χωριά, και τα μετόχια
και τα μοναστήρια σου
κι οι τρεις σου τουρκοπατημένες πολιτείες
το Ρέθεμνος, και τα Χανιά, και το Μεγάλο Κάστρο.
Έρμη, παντέρμη Κρήτη,
πόσες γενιές φωνάζεις
και κανένας δεν σ’ ακούει
είναι καιρός να πιάσεις το ντουφέκι
και να βροντάς μ’ αυτό
την πόρτα του Θεού.
Έρμη, παντέρμη Κρήτη,
άμα λευτερωθείς εσύ
θα λευτερωθεί κι εμένα η καρδιά μου.
Τότε θα γίνω αετός και θα σε καμαρώνω
από την κορφή του αέρα.
Και πιο ψηλά από μένα
θα σε βλέπει ο Θεός.